οϊστοδόκος

ὀϊστοδόκος και ὀϊστοδόχος, -ον, θηλ. και ὀϊστοδόκη (Α)

αυτός που χρησιμοποιείται ως θήκη για βέλη, ως φαρέτρα («ὀϊστοδόκην μὲν ἐπὶ χθονὶ θῆκε φαρέτρην», Απολλ. Ρόδ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὀϊστός «βέλος» + -δόκος / -δόχος (< δέχομαι), πρβλ. ξενο-δόκος / -δόχος].